ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Թուրք-ռուսական բարեկամության գինը

Թուրք-ռուսական բարեկամության գինը
12.04.2016 | 00:33

Ո՛չ, «բազարը» նոր է սկսվում: «Հետքերը» նոր են նշմարվում: Ճյուղավորումներն անչափ շատ են, սկսենք ներքաղաքականից:
Տեղի ունեցավ բեկում, ափսոս, որ «այս» առիթով: Չնայած լավ է ուշ, քան երբեք: Այո, խոսքը Սերժ Սարգսյանի և Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հանդիպման մասին է: Ի՞նչ են խոսել՝ որևէ արտահոսք, ի հավելումն պաշտոնական տեղեկատվության, չկա: Էական էլ չէ: Հանդիպման փաստն ինքնին, որպես նախադեպ, ուղղակի «պատմական» է: Իրական շերտում, եթե անկեղծ, փոքր-ինչ անհանգստացնող, որովհետև նշանակում է` իրավիճակը հեշտերից չէ, սպասումներն էլ շատ լավատեսական լինել չեն կարող, չնայած հայոց ոգու միասնանալու, վեր հառնելու աննախադեպ դրսևորմանը:
Բայց քանի որ կա քարեր հավաքելու և քարեր նետելու ժամանակը, և ռեալ-պոլիտիկն ու դիվանագիտությունը վաղ թե ուշ պետք է հաջորդեն միմյանց, ավարտելով ներքաղաքական դիտարկումները, արձանագրենք. ինչպես փոթորկալից ու հախուռն կարողացանք գնալ առաջին գիծ, այդպես կազմակերպված էլ պետք է կարողանանք հետ քաշվել` թույլ չտալով ներքաղաքական կյանքում մեծը փոքրի տեղ օգտագործել, սեփական ամբիցիաների համար օգտագործել իրավիճակը, ինչի միտումներն արդեն իսկ նկատելի են:
Ընդ որում, Սերժ Սարգսյանը կարողացել է շրջափակել ներքաղաքական «դավաճանության» այդ հարթակը (թշնամին շատ լավ գիտե, որ պետք է ներսից քանդել հայոց կերպը), մի դեպքում` իրապես գաղափարական ուժ դաշնակցության հետ համագործակցությամբ, մյուս դեպքում` Տեր-Պետրոսյանի հրավերով` նրա տուն այցելությամբ:
Բաց է մնում, ինչպես միշտ, երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի «պարագան»: Մենք այն նույնպես «բաց» թողնենք` եզակի անգամ նրան բացակա չդնելով ու հուսալից հավատալով, նաև աղոթելով, որ նրա դեպքում ևս այս օրերին «հուսո» դռները բացվեն թե՛ ոգու, թե՛ իրական առումներով, և նա ուժ գտնի իր մեջ մասնակիցը լինելու երկու նախագահների սկսած երկխոսության:
Աստված երրորդություն է սիրում:
Իսկ, այ, արտքաղաքական «դռների» մասով եզրակացության հանգելն ուղղակիորեն անհնար է։ Ոչ միայն այն պատճառով, որ դիվանագիական գործընթացները, որպես օրինաչափություն, գորգի տակ են ընթանում, այլ որ այս դեպքում դրանք «ստորգետնյա» են` խաղի անտեսանելի շերտերով: Ռազմականի մի շերտը երևաց. Ադրբեջանը չկարողացավ կատարել իր առջև դրված «բարձր առաջադրանքը»՝ բլիցկրիգով որոշակիորեն առաջ գալ, գեթ մեկ-երկու գյուղ ու տարածք գրավել, փոխել ռազմական ստատուս քվոն, որպեսզի միջազգային հանրությունն էլ ըստ այդմ նստի բանակցային սեղանի շուրջ` նոր ճանապարհային քարտեզով: Ասել է` Ալիևն իր անկարողությամբ խառնեց նաև «միջազգայինների» հաշվարկները, ու հիմա վերջիններս փորձում են արագ վերադասավորվել:
Վերադասավորումներից ամենաէականը, թերևս, թուրք-ռուսական սկսվող «մեղրամիսն» ու Չավուշօղլուի նախորդ օրվա` առ Ռուսաստան քնքշանքով լի հայտարարությունն է: Սիրիայում կենաց-մահու թշնամիները բարեկամանում են Արցախում ընկած հայորդիների արյան գնով: Մինչ ուր կհասնի թուրք-ռուսական այդ «գինը», դեռ կերևա, որովհետև Ռուսաստանը, բացի մեր տղերքի` իր զենքով նահատակված դիերից, առարկայական ոչինչ չի ստացել, պարտիան բաց է ու խիստ անհայտ։ Բարեկամացող թուրք-ռուսական տանդեմը կմղի՞ Ալիևին երկրորդ բլիցկրիգի, թե՞ հնարավոր կլինի պայմանավորվել` առանց նոր արյան: Համենայն դեպս, հայոց համար կրկին ու կրկին «ճշմարտության պահ» է՝ մեկ վատ, մեկ լավ արձանագրմամբ՝ Հայաստանն այս փուլում ոչ մի դաշնակից չունի: Հայաստանը մեկ անգամ` 1994-ին, մեկ անգամ էլ այս օրերին արդեն իսկ հաղթել է պատերազմում:
Իսկ Մովսեսին Աստված ասել է` քո ձեռք բերած ոտնատեղը քեզ եմ տալու հավիտյան:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1404

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ